Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες

Επίλογος Ορισμός Η ανατομική κατασκευή του εκφορητικού συστήματος του παγκρέατος, το οποίο μεταφέρει το παγκρεατικό έκκριμα στο δωδεκαδάκτυλο, έχει αποτελέσει αντικείμενο εντατικής μελέτης από πολλούς ερευνητές. Ο όρος συγγενής ανατομική ανωμαλία υποδηλώνει ότι κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής περιόδου συμβαίνει μια άτυπη ανάπτυξη, η οποία μπορεί να αποτελέσει αιτία νόσου ή οργανικής μειονεξίας. Οι αλλαγές εκείνες που παρατηρούνται κατά την εμβρυϊκή ανάπτυξη και δεν έχουν καμία ουσιαστική κλινική επίπτωση αποκαλούνται ορθότερα ως συγγενείς παραλλαγές.

Αν και πολλές από τις συγγενείς ανωμαλίες και παραλλαγές ανακαλύπτονται τυχαία, ένα μέρος από αυτές προκαλεί συμπτώματα, κυρίως στην παιδική ηλικία, και αποκτά ξεχωριστή κλινική σημασία. Ο όρος διαχωρισμένο πάγκρεας «Pancreas Divisum» χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να δηλώσει τη συγγενή ανωμαλία κατά την οποία η κοιλιακή και η ραχιαία παγκρεατική καταβολή δεν συνενωνόταν και αποτελούσαν δύο ξεχωριστές ανατομικές μονάδες με αποτέλεσμα το πάγκρεας να παρουσιάζεται ως διφυές όργανο.

Η περιγραφή αυτή αποδίδει εννοιολογικά τον ορθό όρο «διαχωρισμένο πάγκρεας». Μια τέτοια συγγενής ανωμαλία είναι εξαιρετικά σπάνια και στη σχετική βιβλιογραφία αναφέρονται πολύ λίγες περιπτώσεις. Στις μέρες μας, στην κλινική πράξη ο όρος «διαχωρισμένο πάγκρεας» χρησιμοποιείται μόνο για τις περιπτώσεις εκείνες όπου οι εκφορητικοί πόροι της κοιλιακής και ραχιαίας μοίρας του παγκρέατος δεν έχουν συνενωθεί και ο καθένας εκβάλλει χωριστά στο δωδεκαδάκτυλο, στη μεγάλη και στη μικρή θηλή αντίστοιχα.

Εμβρυολογία Για την κατανόηση των ανατομικών παραλλαγών και των συγγενών ανωμαλιών του παγκρέατος, πολλές από τις οποίες έχουν χειρουργικό ενδιαφέρον, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι το όργανο αυτό προέρχεται από δύο ξεχωριστές εμβρυϊκές Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες το κοιλιακό και το ραχιαίο αρχέγονο πάγκρεας.

Κατά την 24η ημέρα της κύησης σχηματίζεται το ηπατικό εκκόλπωμα στην πρόσθια επιφάνεια του ουραίου τμήματος του πρόσθιου εντέρου.

Αυτό το ηπατικό εκκόλπωμα απλώνεται στο οριζόντιο διάφραγμα, όπου πολύ γρήγορα μεγαλώνει και διαιρείται σε δύο μέρη: α το μεγάλο κεφαλικό τμήμα, που είναι Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες καταβολή του ήπατος και β ένα μικρό ουραίο τμήμα, από το οποίο σχηματίζεται η χοληδόχος κύστη. Δύο ημέρες αργότερα 26η ημέρα της κύησηςσχηματίζεται η ραχιαία παγκρεατική καταβολή, που ξεκινάει από το ηπατικό εκκόλπωμα.

Το πάγκρεας σχηματίζεται από τα ενδοδερμικά κύτταρα που ξεκινούν από το ουραίο τμήμα του πρόσθιου εντέρου. Η ραχιαία παγκρεατική καταβολή εμφανίζεται νωρίτερα, μεγαλώνει γρηγορότερα και παίρνει διαστάσεις μεγαλύτερες από εκείνες της κοιλιακής καταβολής.

Νοσοι Ηπατος

Στην έκτη εβδομάδα της εμβρυϊκής ζωής, στο ραχιαίο πάγκρεας εμφανίζονται και οι παράπλευροι κλάδοι. Το κοιλιακό πάγκρεας αποτελείται αρχικά από δύο λοβούς, τον αριστερό και το δεξιό. Ο αριστερός λοβός σύντομα υποστρέφεται πλήρως. Στο μέσο του κοιλιακού παγκρέατος σχηματίζεται ένας πόρος, ο οποίος εκβάλλει στο ηπατικό εκκόλπωμα, κοντά στη χοληδόχο κύστη. Το κοιλιακό πάγκρεας, ακολουθώντας την ωρολογιακή στροφή του δωδεκαδακτύλου προς τα δεξιά και την επιμήκυνση του χοληδόχου πόρου, μεταναστεύει προς τα πίσω και έρχεται ακριβώς πίσω και κάτω από το ραχιαίο πάγκρεας και κατά ένα μέρος πίσω από την πυλαία φλέβα και τα άνω μεσεντέρια αγγεία, περιβάλλοντας πλήρως ή μερικώς το χοληδόχο πόρο αγκιστροειδής απόφυση.

Η κοιλιακή και η ραχιαία καταβολή του παγκρέατος έρχονται σε στενή επαφή κατά την 37η εμβρυϊκή ημέρα. Όταν συνενώνονται οι δύο παγκρεατικές καταβολές, οι πόροι τους Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες μεταξύ τους, γεγονός που ολοκληρώνεται προς το τέλος της έκτης εβδομάδας.

Παράλληλα, το δωδεκαδάκτυλο μαζί με το πάγκρεας έρχονται σε επαφή με το οπίσθιο κοιλιακό τοίχωμα, αφήνοντας μεταξύ τους τον ανάγγειο χώρο του Treitz. Ο χώρος αυτός επιτρέπει την κινητοποίηση του δωδεκαδακτύλου, με το χειρισμό που για πρώτη φορά περιγράφηκε από τον Kocher. Κατά το τέλος της έβδομης εμβρυϊκής εβδομάδας, ενώ το έμβρυο έχει Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες μόλις 13 mm, έχει ολοκληρωθεί πλήρως η μορφοποίηση του παγκρέατος.

Από το κοιλιακό πάγκρεας σχηματίζεται η αγκιστροειδής απόφυση και το οπίσθιο και κάτω μέρος της κεφαλής του παγκρέατος, ενώ από το ραχιαίο πάγκρεας σχηματίζεται το πρόσθιο και άνω μέρος της κεφαλής του παγκρέατος, ο αυχένας, το σώμα και η ουρά. Ο πόρος της κοιλιακής παγκρεατικής καταβολής ενώνεται με το περιφερικό τμήμα του πόρου της ραχιαίας καταβολής, στην ανατομική περιοχή του αυχένα του οργάνου και σχηματίζει το μείζονα παγκρεατικό πόρο πόρος του Wirsung.

1. Απώλεια βάρους σπιρουλίνας
2. Αρσενικό που προσπαθεί να χάσει το λίπος της κοιλιάς

Ο πόρος αυτός εκβάλλει μαζί με το χοληδόχο πόρο στο δωδεκαδάκτυλο, στη θέση του φύματος του Vater. Το κεντρικό τμήμα του πόρου της ραχιαίας καταβολής μπορεί να παραμείνει και να σχηματιστεί ο ελάσσων παγκρεατικός πόρος πόρος του Santoriniο οποίος εκβάλλει είτε ξεχωριστά στη μικρή θηλή του δωδεκαδακτύλου είτε ανάστροφα στον πόρο του Wirsung.

Σε μερικές περιπτώσεις ο πόρος του Santorini υποστρέφεται πλήρως και δεν ανευρίσκεται. Η λειτουργική ανάπτυξη του παγκρέατος σε ενδοκρινή και εξωκρινή μοίρα συμβαίνει πολύ αργότερα.

Δομή και ονομασία[ Επεξεργασία επεξεργασία κώδικα ] Ο Αψβούργος μονάρχης βασίλευε ως Αυτοκράτορας της Αυστρίας, που ήταν η Αυστριακή Αυτοκρατορία "Χώρες που Αντιπροσωπεύονται στο Αυτοκρατορικό Συμβούλιο" στο δυτικό και βόρειο τμήμα της χώρας και ως Βασιλιάς της Ουγγαρίας στο Βασίλειο της Ουγγαρίας "Χώρες του Στέμματος του Αγίου Στεφάνου".

Τα εκκριτικά λόβια αρχίζουν να εμφανίζονται κατά τον τρίτο μήνα της ενδομήτριας ζωής και κατά την 22η εβδομάδα αρχίζει η υποτυπώδης εκκριτική λειτουργία, με εμφάνιση σε αρχικό στάδιο της θρυψίνης. Η πλήρης όμως εξωκρινής λειτουργία του παγκρέατος εμφανίζεται από το τέλος του δεύτερου μήνα.

Διαχωρισμένο πάγκρεας – Πάγκρεας Divisum

Κατά τον τρίτο μήνα εμφανίζονται τα δευτερογενή νησίδια, τα κύτταρα των οποίων προέρχονται από τη νευρική ακρολοφία neural crest και ανήκουν στο σύστημα των κυττάρων APUD. Τέλος, τα νησίδια του Langerhans αρχίζουν να εμφανίζονται κατά τον τρίτο μήνα της εμβρυϊκής ζωής και η ινσουλίνη αρχίζει να σχηματίζεται από τον πέμπτο μήνα. Πάντως, η πλήρης ενδοκρινική λειτουργία δεν πραγματοποιείται πριν από τη γέννηση. Στο φυσιολογικό πάγκρεας του ενήλικα μπορούμε Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες διακρίνουμε την εμβρυολογική προέλευση κάθε μιας περιοχής χωριστά, χρησιμοποιώντας ορισμένα μορφολειτουργικά κριτήρια.

Ειδοποιός διαφορά είναι η κατανομή των πολυπεπτιδίων στα κύτταρα των παγκρεατικών νησιδίων. Με ανοσοϊστοχημικές εξετάσεις διαπιστώνεται ότι το κοιλιακό πάγκρεας έχει υψηλότερη περιεκτικότητα σε παγκρεατικά πολυπεπτίδια. Διαφορές παρατηρούνται επίσης Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες στο σχήμα των παγκρεατικών νησιδίων στις δύο καταβολές. Στο μεν κοιλιακό πάγκρεας τα νησίδια έχουν ακανόνιστο σχήμα, στο δε ραχιαίο Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες του παγκρέατος τα νησίδια είναι σφαιρικά ή ωοειδή.

Η λειτουργία ειδικών μονάδων είναι απαραίτητη στη σύγχρονη χειρουργική για την αντιμετώπιση νόσων οι οποίες απαιτούν απόλυτη εξειδίκευση, όπως ο καρκίνος παγκρέατος. Η κλινική μας παρέχει υπηρεσίες ολοκληρωμένες και εξειδικευμένες σε όλες τις καλοήθεις και κακοήθεις χειρουργικές παθήσεις του πεπτικού συστήματος, με ιδιαίτερη έμφαση στις παθήσεις του συστήματος ήπατος - χοληφόρων - παγκρέατος. Θεωρούμε πως είναι υποχρέωση μας προς τους ασθενείς, να παρέχουμε εύκολα και κατανοητά όλες τις πληροφορίες για την νόσο τους, ώστε σε συνεργασία με τον ειδικό χειρουργό να επιλέξουν την καταλληλότερη θεραπεία. Ο ενημερωμένος ασθενής είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Δεν φαίνεται να υπάρχουν μακροσκοπικές δομές που να οριοθετούν τη θέση της συνένωσης των δύο καταβολών του παγκρέατος στον ενήλικα, αν και έχει περιγραφεί ένας τέτοιος διαχωρισμός υπερηχογραφικά και χειρουργικά με βάση τη διαφορετική τους σύσταση και περιεκτικότητα σε λίπος.

Το όριο της συνένωσης εντοπίζεται στην περιοχή της κεφαλής του παγκρέατος, όπου υπάρχει ένα σημείο με την ελάχιστη αντίσταση locus minoris resistantiae. Στη θέση αυτή, πολλές φορές προβάλλει ενδοπαγκρεατικά ένα περιληκυθικό εκκόλπωμα.

Κοιλιακό πάγκρεας Ο κύριος παγκρεατικός πόρος της κοιλιακής μοίρας έχει συνήθως μήκος cm και καταλήγει, λεπτυνόμενος και διαχωριζόμενος σε πολλούς μικρούς ακρέμονες κλάδους. Ο πόρος αυτός δεν διασταυρώνεται με τη σπονδυλική στήλη στη μέση γραμμή και πολύ πρώιμα σχηματίζεται παρεγχυμογραφία, εφόσον συνεχίζεται η έγχυση της σκιαγόνου ουσίας. Στη φάση της παρεγχυμογραφίας, ο ασθενής αναφέρει πόνο, ενώ ακτινοσκοπικά αποτυπώνεται μια νεφελώδης περιοχή με καλά περιγεγραμμένα περιφερικά όρια.

Η ακτινολογική εικόνα της ERP πρέπει να διαφοροδιαγνωστεί από την υποβλεννογόνια έγχυση του σκιαγραφικού υλικού, την παρεγχυμογραφία μετά από βαθύ εκλεκτικό καθετηριασμό ενός περιφερικού κλάδου σε φυσιολογικό πάγκρεας καθώς και την πλήρωση κάποιας άλλης κοιλότητας, όπως η ψευδοκύστη, το εκκόλπωμα, η νέκρωση όγκου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι όροι: «πόρος του Wirsung» και «πόρος του Santorini» αναφέρονται σε εκφορητικούς πόρους που αντιστοιχούν στο φυσιολογικό πάγκρεας και όχι σε περιπτώσεις με συγγενείς παραλλαγές του παγκρέατος.

Τύπος απελευθέρωσης και σύνθεση

Κατά συνέπεια, οι όροι αυτοί δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε άτομα με διαχωρισμένο πάγκρεας. Κατά τη διενέργεια της ERP η διαφοροδιάγνωση της ακτινολογικής εικόνας που χαρακτηρίζει το κοιλιακό πάγκρεας από εκείνη που αντιστοιχεί σε Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες της κεφαλής του παγκρέατος ή σε καλοήθη στένωση, ενδέχεται να είναι δύσκολη και επισφαλής, ωσότου απεικονιστεί πλήρως και ο πόρος της ραχιαία μοίρας.

Για την είδος ιγιά αδυνατίσματος ερμηνεία των ευρημάτων μπορεί να απαιτηθούν επιπρόσθετες πληροφορίες από το ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα, την αξονική τομογραφία καθώς και τις ιστολογικές εξετάσεις. Ραχιαίο πάγκρεας Διαχωρισμένο πάγκρεας Divisum — Εμβρυική ανάπτυξη Η πλήρης αξιολόγηση του εκφορητικού συστήματος του διαχωρισμένου παγκρέατος ολοκληρώνεται μόνο εφόσον καθετηριαστεί η μικρή θηλή και απεικονιστεί ο πόρος της ραχιαίας μοίρας.

Ο καθετηριασμός της μικρής θηλής πρέπει να επιχειρείται όταν με τον καθετηριασμό της μεγάλης θηλής δεν απεικονίζεται παγκρεατικός πόρος ή σκιαγραφείται μόνο η κοιλιακή μοίρα του παγκρέατος.

Η μικρή θηλή βρίσκεται συνήθως στο άνω και δεξιό μέρος του οπτικού πεδίου, καθώς βλέπουμε τη μεγάλη θηλή με το δωδεκαδακτυλοσκόπιο. Βρίσκεται σε απόσταση cm κεντρικότερα από τη μεγάλη θηλή και στο κεφαλικό άκρο της επιμήκους βλεννογονικής πτυχής. Το ενδοσκόπιο ακολουθεί τη μακρινή πορεία, κατά μήκος του μείζονος τόξου του στομάχου.

Χορτοφαγική Δίαιτα - Χορτοφαγικη Διαιτα 7 Ημερων

Η προσπάθεια αρχίζει μετά την πλήρη καταστολή της κινητικότητας του δωδεκαδακτύλου που επιτυγχάνεται με την ενδοφλέβια χορήγηση γλυκαγόνης ή σκοπολαμίνης. Συνήθως, χρησιμοποιούνται λεπτοί καθετήρες, εύρους 5 Fr, που έχουν λεπτή άκρη και επιτρέπουν τον ευχερή καθετηριασμό του στενού στομίου της μικρής θηλής. ERCP — Διαχωρισμένο πάγκρεας Divisum — Ραχιαία μοίρα Η κορυφή του καθετήρα εισάγεται ήπια μέσα στη μικρή θηλή, χωρίς να ασκηθεί μεγάλη πίεση, προκειμένου να αποφύγουμε Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες τραυματισμό της και την υποβλεννογόνια έγχυση που λιώνει το λίπος της κοιλιάς σκιαγόνου ουσίας.

Το είδος του σκιαγραφικού υλικού, η θέση του ασθενούς καθώς και η ακτινολογική τεχνική είναι όμοια με τα δεδομένα που χρησιμοποιούνται στην κλασική ERCP Ο βαθύς καθετηριασμός του παγκρεατικού πόρου επιχειρείται στις περιπτώσεις εκείνες όπου έχουν προγραμματιστεί θεραπευτικές ενδοσκοπικές πράξεις στο πάγκρεας. Ο χειρισμός αυτός υποβοηθείται σημαντικά με τη χρήση ενός υδρόφιλου συρμάτινου οδηγού, με διάμετρο 0, Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες.

Εφόσον επιτευχθεί ο βαθύς εκλεκτικός καθετηριασμός του παγκρεατικού πόρου, είναι προτιμότερο να σύρουμε το ενδοσκόπιο και να το τοποθετήσουμε κατά μήκος του ελάσσονος τόξου του στομάχου, γιατί έτσι αποκτά μεγαλύτερη σταθερότητα και διευκολύνονται οι Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες χειρισμοί. Με το χειρισμό αυτό διεγείρεται η έκκριση της εξωκρινούς μοίρας του παγκρέατος, που οδηγεί στη διάταση του στομίου της μικρής θηλής. Στη φάση της διέγερσης της έκκρισης του παγκρεατικού υγρού, είναι συνήθως δύσκολη η έγχυση σκιαγραφικού υλικού ανάστροφα μέχρι την ουρά του παγκρέατος.

Εκτός αυτού, ο κίνδυνος πρόκλησης της, μετά την ERCP, Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες είναι αυξημένος. Κατά συνέπεια, η χορήγηση της σεκρετίνης πρέπει να γίνεται με προσοχή και μόνο στους εξαιρετικά δύσκολους καθετηριασμούς. Ο καταιονισμός της μικρής θηλής με αραιό διάλυμα κυανού του μεθυλενίου μπορεί να βοηθήσει στην αναγνώριση του στομίου, καθώς στο σημείο αυτό η χρωστική απομακρύνεται από το απεκκρινόμενο παγκρεατικό υγρό.

Η προσπάθεια αποτυγχάνει συνήθως στις περιπτώσεις εκείνες όπου η μικρή θηλή είναι εκτοπισμένη από φλεγμονώδεις διεργασίες π. Κλινική αξιολόγηση ERCP — Διαχωρισμένο πάγκρεας Divisum — Κοιλιακή μοίρα Το διαχωρισμένο πάγκρεας αποτελεί μια σχετικά συχνή ανατομική παραλλαγή του εκφορητικού συστήματος του παγκρέατος.

Παρά την πληθώρα των δημοσιευμένων κλινικών μελετών, ο ρόλος της παραλλαγής αυτής ως αιτιοπαθογενετικού παράγοντα στην πρόκληση διαφόρων παθήσεων του παγκρέατος παραμένει διφορούμενος. Με την ευρεία χρήση της MRCP και των επεμβατικών ενδοσκοπικών μεθόδων για την απεικόνιση του μείζονος και του ελάσσονος παγκρεατικού πόρου, είμαστε σήμερα σε θέση, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να απαντήσουμε πιο αντικειμενικά στο ερώτημα: «κατά πόσο η οντότητα αυτή απαντάται με μεγαλύτερη συχνότητα σε ασθενείς με παγκρεατικά νοσήματα».

Αυστροουγγαρία

Κατά την ερμηνεία των ευρημάτων της ERCP, το διαχωρισμένο πάγκρεας αξιολογείται κλινικά στις τρεις παρακάτω περιπτώσεις: Πρώτον, η απεικόνιση του μικρού κοιλιακού πόρου πρέπει να διαφοροδιαγνωστεί ακτινολογικά από τις περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες παρατηρείται αποκοπή του κύριου παγκρεατικού πόρου, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στον καρκίνο της κεφαλής του παγκρέατος.

Δεύτερον, με τον καθετηριασμό της μεγάλης θηλής απεικονίζεται μόνο η κοιλιακή μοίρα και η παγκρεατογραφία είναι πλημμελής, εκτός εάν καθετηριαστεί επιτυχώς η μικρή θηλή και σκιαγραφηθεί και η ραχιαία μοίρα.

Τρίτον, σε μεγάλο ποσοστό ατόμων με διαχωρισμένο πάγκρεας, το στόμιο της μικρής θηλής είναι τόσο στενό, που γρήγορα οδηγεί σε υπέρμετρη αύξηση της ενδοαυλικής πίεσης κατά την ενεργητική έκκριση του παγκρεατικού υγρού.

Το φαινόμενο αυτό αποτελεί ανατομικό και λειτουργικό εμπόδιο στη ροή του παγκρεατικού υγρού και έχει ως αποτέλεσμα τη διάταση του παγκρεατικού πόρου, την παραγωγή πόνου και ενδεχομένως την πυροδότηση ενός επεισοδίου οξείας παγκρεατίτιδας. Υποστηρίζεται ότι η αυξημένη ενδοπαγκρεατική πίεση καθιστά το πάγκρεας σε μεγαλύτερο βαθμό επιρρεπές στην πρόκληση βλαβών από τη χρήση αλκοόλ, το τραύμα και τα διάφορα φάρμακα.

Είναι φανερό ότι για τη δημιουργία της αυξημένης ενδοπαγκρεατικής πίεσης δεν είναι υπεύθυνο αυτό καθεαυτό το διαχωρισμένο πάγκρεας, αλλά το σχετικά στενό στόμιο της μικρής θηλής, διαμέσου του οποίου δεν μπορεί να παροχετευτεί ακώλυτα όλη η εκκρινόμενη ποσότητα του παγκρεατικού υγρού. Κλινικές εκδηλώσεις Τα περισσότερα άτομα με διαχωρισμένο πάγκρεας δεν έχουν ενοχλήματα σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Πιστεύεται, πάντως, ότι η ανατομική αυτή παραλλαγή αποτελεί μόνο προδιαθεσικό παράγοντα, η οποία σε συνδυασμό με άλλους ενδογενείς ή εξωγενείς παράγοντες οδηγεί στην εκδήλωση διαφόρων Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες καταστάσεων του παγκρέατος.

Η διάγνωση του διαχωρισμένου παγκρέατος μπορεί να γίνει σε υγιή άτομα ασθενείς ως τυχαίο εύρημα ή σε ασθενείς με χρόνιο κοιλιακό πόνο ή υποτροπιάζουσα οξεία παγκρεατίτιδα ή χρόνια παγκρεατίτιδα, με διαφορετική κάθε φορά κλινική σημασία. Τυχαίο εύρημα.

Η αιτιοπαθογενετική συσχέτιση του διαχωρισμένου παγκρέατος με τα νοσήματα του παγκρέατος αποτελεί ένα αμφιλεγόμενο θέμα, με μεγάλο ερευνητικό και κλινικό ενδιαφέρον. Εάν το διαχωρισμένο πάγκρεας διαπιστωθεί σε ασθενείς με χοληδοχολιθίαση, σκληρυντική χολαγγειίτιδα ή άλλες παρεγχυματικές παθήσεις του ήπατος, πρέπει Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες θεωρηθεί ως τυχαίο εύρημα, χωρίς καμία ουσιαστική κλινική σημασία, με την προϋπόθεση βέβαια ότι το πάγκρεας στην αξονική τομογραφία αποτυπώνεται φυσιολογικό.

Σε ασθενείς Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες χοληδοχολιθίαση και διαχωρισμένο πάγκρεας, η πιθανότητα της βαριάς λιθιασικής παγκρεατίτιδας είναι ασήμαντη, καθόσον ο ενσφηνωμένος χολόλιθος στο φύμα του Vater επηρεάζει ένα πολύ μικρό τμήμα του παγκρέατος.

Για τον ίδιο λόγο, ο επεμβατικός ενδοσκόπος μπορεί να προβεί με ασφάλεια σε ευρεία σφιγκτηροτομή, χωρίς τον κίνδυνο της, μετά ERCP, παγκρεατίτιδας. Χρόνιος κοιλιακός πόνος σε ασθενή με διαχωρισμένο πάγκρεας Χρόνιος κοιλιακός πόνος.

• Ας δούμε αναλυτικά, ποιοι παράγοντες επηρεάζουν τις επιλογές τροφίμων στα παιδιά: Τα χαρακτηριστικά των τροφίμων Ενώ το βρέφος δείχνει έντονο ενδιαφέρον να δοκιμάζει τα πάντα, το παιδί γίνεται πιο επιλεκτικό και πιο επίμονο σχετικά με το τι καταναλώνει.
• Χάστε λίπος χωρίς να κάνετε τίποτα
• Η τέχνη της απώλειας βάρους
• Παιδική παχυσαρκία: Οι παράγοντες που την επηρεάζουν | Ηλιάνα Ηλιοπούλου
• Δίαιτα για απώλεια βάρους ανά ομάδα αίματος
• Πώς να κάνετε το dachshund σας να χάσει βάρος
• Οι τιμές στα διαδικτυακά φαρμακεία: από τρίψιμο.
• Διαχωρισμένο πάγκρεας - Πάγκρεας Divisum - Γεώργιος Π. Κέκος

Σε πολλούς από αυτούς, το μόνο εύρημα αποτελεί το διαχωρισμένο πάγκρεας, οπότε αναφύεται το κρίσιμο ζήτημα της ενδεχόμενης συσχέτισης της συγγενούς αυτής ανωμαλίας με το κλινικό πρόβλημα του ασθενούς.

Εφόσον δεν υφίστανται τα αντικειμενικά ευρήματα της οξείας παγκρεατίτιδας και ιδιαίτερα η υπεραμυλασαιμία, θεωρούμε ότι η ομάδα αυτή των ασθενών πάσχει από το σύνδρομο του χρόνιου παγκρεατικού πόνου. Η αντιμετώπισή είναι συντηρητική και περιλαμβάνει αναλγητικά, δίαιτα πτωχή σε λίπος και φαρμακευτική υποκατάσταση των παγκρεατικών ενζύμων. Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες είναι γνωστό εάν μια τέτοια αυστηρή και εντατική συμπτωματική αγωγή προφυλάσσει μελλοντικά τους ασθενείς από την επιδείνωση της νόσου.

Εάν ο χρόνιος κοιλιακός πόνος δεν ταιριάζει σε παγκρεατική νόσο και εστιάζεται περισσότερο στο ήπαρ, στα χοληφόρα ή στα άλλα κοίλα σπλάχνα, το διαχωρισμένο πάγκρεας δεν συσχετίζεται με τον πόνο και δεν απαιτείται άλλη μελέτη για το πάγκρεας. Σε ασθενείς με σύνδρομο χρόνιου παγκρεατικού πόνου, στους οποίους συνυπάρχει διαχωρισμένο πάγκρεας και αυξημένη κατανάλωση αλκοόλ, πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο ότι τα συμπτώματα οφείλονται στη χρόνια αλκοολική παγκρεατίτιδα.

Είναι γνωστό εξάλλου ότι στο διαχωρισμένο πάγκρεας οι τοξικές βλάβες του αλκοόλ εκδηλώνονται πρωιµότερα και με μεγαλύτερη ένταση. Οξεία υποτροπιάζουσα παγκρεατίτιδα.

Σε αντίθεση με ό,τι θα αναμενόταν, τα επεισόδια της οξείας παγκρεατίτιδας σε άτομα με διαχωρισμένο πάγκρεας εκδηλώνονται συχνότερα στους ενήλικες παρά στα παιδιά. Η διάγνωση στηρίζεται στην τυπική κλινική συμπτωματολογία, με το διάχυτο κοιλιακό πόνο και την εξεσημασμένη υπεραμυλασαιμία. Τα επεισόδια αυτά συνήθως είναι αυτοϊώμενα και σπάνια συνοδεύονται από τις γνωστές επιπλοκές της παγκρεατίτιδας. Με το πέρασμα όμως του χρόνου, αυξάνεται η συχνότητα εμφάνισης των επεισοδίων, χωρίς ωστόσο τα νέα επεισόδια να είναι βαρύτερης μορφής από τα προηγούμενα.

Οξεία παγκρεατίτιδα Κατά τη διαγνωστική διερεύνηση των ασθενών, καταφεύγει κανείς υποχρεωτικά στην MRCP ή ERCP, εφόσον με τις άλλες εργαστηριακές εξετάσεις αποκλειστεί η χοληδοχολιθίαση, η υπερτριγλυκεριδαιμία και η κατάχρηση αλκοόλ.

Κατά την ERCP, αμέσως μετά τον καθετηριασμό του φύματος του Vater, απεικονίζεται η κοιλιακή μοίρα του παγκρέατος που δεν επικοινωνεί με το ραχιαίο πάγκρεας. Ο εκλεκτικός καθετηριασμός της μικρής θηλής σε ασθενείς με οξεία παγκρεατίτιδα είναι σπανιότερα εφικτός συγκριτικά με τον υγιή πληθυσμό. Εφόσον όμως επιτευχθεί η παγκρεατογραφία, αποκαλύπτει συνήθως ένα φυσιολογικό σε εμφάνιση ραχιαίο παγκρεατικό πόρο, χωρίς διάταση και χωρίς αποτιτανώσεις.

Χρόνια παγκρεατίτιδα. Αξιόπιστες στατιστικές κλινικές μελέτες καταδεικνύουν την αυξημένη επίπτωση της χρόνιας παγκρεατίτιδας σε άτομα με διαχωρισμένο πάγκρεας. Στους ασθενείς αυτούς, ανευρίσκεται ανώμαλη διεύρυνση του κύριου παγκρεατικού πόρου, ατροφία των παγκρεατικών νησίδων και ίνωση του παγκρεατικού παρεγχύματος μόνο στη ραχιαία μοίρα. Μεγάλο μέρος της Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες του παγκρέατος δεν προσβάλλεται από τη νόσο και δεν παρουσιάζει μορφολογικές αλλοιώσεις.

Το ιδιότυπο αυτό εύρημα δεν μπορεί να τεκμηριωθεί προεγχειρητικά με τις συνήθεις διαγνωστικές μεθόδους, παρά μόνο Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες.

ERCP — Χρόνια παγκρεατίτιδα σε ασθενή με διαχωρισμένο πάγκρεας divisum Φυσιολογικά, το στόμιο του φύματος του Vater έχει εύρος 3 mm, ενώ το στόμιο της μικρής θηλής σε ασυμπτωματικούς ασθενείς με διαχωρισμένο πάγκρεας έχει διάμετρο 1 mm.

Έχει αποδειχτεί ότι σε ασθενείς με επεισόδια παγκρεατίτιδας επί εδάφους διαχωρισμένου παγκρέατος, το στόμιο της μικρής θηλής έχει εύρος μόλις 0,6 mm. Η απόφραξη του στομίου της μικρής θηλής σχεδόν ποτέ δεν είναι μόνιμη και πλήρης, παρά μόνο μερική και διαλείπουσα.

Ενδείξεις χρήσης

Αποδίδεται περισσότερο στη διέλευση πρωτεϊνικών συγκριμάτων, που περιέχονται άφθονα στο παγκρεατικό υγρό των ατόμων που κάνουν χρήση αλκοόλ. Το φαινόμενο αυτό παραλληλίζεται με το μηχανισμό πρόκλησης της λιθιασικής παγκρεατίτιδας, κατά τη διέλευση των χολολίθων μέσα από το φύμα του Vater. Η αυξημένη Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες έκκριση, που παρατηρείται μετά τη λήψη πλούσιων σε θερμίδες λιπαρών γευμάτων ή μετά την ενδοφλέβια χορήγηση σεκρετίνης, μπορεί να αποτελέσει αιτία πρόκλησης παγκρεατίτιδας, επειδή το στενό στόμιο της μικρής θηλής δεν επαρκεί για την ακώλυτη ροή του παγκρεατικού υγρού και αναπόδραστα οδηγεί σε αυξημένη ενδοαυλική πίεση.

Με βάση όσα προαναφέρθηκαν, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο κύριος αιτιοπαθογενετικός παράγοντας της παγκρεατίτιδας σε ασθενείς με διαχωρισμένο πάγκρεας είναι η λειτουργική στένωση του στομίου της μικρής θηλής.

Μέσα από το μικρό αυτό στόμιο είναι αναγκασμένη να διέλθει η μεγαλύτερη ποσότητα του παγκρεατικού υγρού που ρέει προς το δωδεκαδάκτυλο. Για το λόγο αυτό, τα επεισόδια αυτά της παγκρεατίτιδας χαρακτηρίζονται ως «αποφρακτικού τύπου». Εργαστηριακή διερεύνηση Μη επεμβατικές μέθοδοι. Οι συνήθεις μη επεμβατικές διαγνωστικές μέθοδοι αποτελούν το πρώτο βήμα για τη διάγνωση των ασθενών με υποψία διαχωρισμένου παγκρέατος και την επιλογή των κατάλληλων υποψηφίων για περαιτέρω επεμβατικούς και θεραπευτικούς χειρισμούς.

Με την MRCP απεικονίζεται με ευκρίνεια η μορφολογία του εκφορητικού συστήματος του παγκρέατος και των χοληφόρων, διαπιστώνεται η διάταση του παγκρεατικού πόρου και αναδεικνύονται οι αλλοιώσεις της χρόνιας παγκρεατίτιδας. Η αξονική τομογραφία πολύ συχνά αποκαλύπτει διόγκωση της κεφαλής του παγκρέατος, η οποία όμως τις περισσότερες φορές δεν αξιολογείται ως παθολογικό εύρημα.

Μερικές φορές είναι εφικτή η διάκριση, από το υπάρχον στρώμα λίπους, του ανατομικού ορίου διαχωρισμού της κοιλιακής από τη ραχιαία μοίρα. Η μέτρηση της αμυλάσης του αίματος και των ούρων είναι η πιο απλή και ολιγοδάπανη εξέταση που χρησιμοποιείται σε κάθε επεισόδιο κοιλιακού πόνου για να διευκρινιστεί η σχέση του διαχωρισμένου παγκρέατος με την οξεία παγκρεατίτιδα.

Με την εξέταση αυτή, γίνεται ο διαχωρισμός των ασθενών με οξεία ή χρόνια παγκρεατίτιδα από εκείνους με σύνδρομο χρόνιου παγκρεατικού πόνου. Η εξέταση θεωρείται αξιόπιστη μόνο όταν η μέτρηση της αμυλάσης γίνεται στην οξεία φάση του πόνου και η τιμή της υπερβαίνει το πενταπλάσιο των φυσιολογικών ορίων. Δοκιμασία σεκρετίνης. Ο κύριος παγκρεατικός πόρος στην περιοχή του σώματος έχει εύρος mm, το οποίο διευρύνεται προοδευτικά με την πάροδο της ηλικίας.

Κάθε είδους απόφραξη στον παγκρεατικό πόρο οδηγεί σε προστενωτική διάταση. Το εύρος του παγκρεατικού πόρου προσμετρείται με το διακοιλιακό υπερηχογράφημα, ενώ σε ορισμένες δύσκολες περιπτώσεις, όπου το πάγκρεας καλύπτεται από αέρια, με το ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα, την αξονική τομογραφία ή ακόμα ευκρινέστερα με την MRCP.

Όταν η διάταση του πόρου διαρκεί από 15 έως 30 λεπτά ή και περισσότερο, η δοκιμασία της σεκρετίνης θεωρείται θετική. Η παρατεταμένη αυτή διάταση αποδίδεται στο στενό στόμιο της μικρής θηλής, που δρα ως λειτουργικό κώλυμα και δεν μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς στην ανάγκη ομαλής ροής του παγκρεατικού υγρού, όταν αυτό παράγεται σε μεγάλη ποσότητα. Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες εύρημα αυτό συνοδεύεται συχνά με πόνο παγκρεατικής φύσης.

Έγινε προσπάθεια συσχέτισης των ευρημάτων της δοκιμασίας της σεκρετίνης με τη συμπτωματολογία του ασθενούς, τη μορφολογία του παγκρεατογραφίας καθώς και τα αποτελέσματα των θεραπευτικών χειρισμών στη μικρή θηλή.

Εμβρυολογία

Η δοκιμασία της σεκρετίνης δεν έχει αξιόπιστα αποτελέσματα σε ασθενείς με χρόνια παγκρεατίτιδα. Ο μεν παγκρεατικός πόρος δεν διατείνεται εξαιτίας της ίνωσης, παρά την στενεμένη μικρή θηλή, η δε εξωκρινής μοίρα είναι ανεπαρκής και δεν παράγεται επαρκής ποσότητα παγκρεατικού υγρού. Αν και η επιτυχία της ERCP εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εμπειρία του ενδοσκόπου, η αποτυχία εκλεκτικού καθετηριασμού του ραχιαίου παγκρεατικού πόρου με λεπτό καθετήρα αποτελεί ισχυρή ένδειξη για θεραπευτικούς χειρισμούς στη μικρή θηλή, επειδή τις περισσότερες φορές υπάρχει σημαντική στένωση του στομίου.

Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης της κλινικής κατάστασης των ασθενών με συχνά επεισόδια οξείας υποτροπιάζουσας παγκρεατίτιδας, τα οποία εκδηλώνονται σε έδαφος διαχωρισμένου παγκρέατος.

Ωστόσο, ο επιτυχής καθετηριασμός του ραχιαίου παγκρεατικού πόρου σε ασθενείς με οξεία υποτροπιάζουσα παγκρεατίτιδα δεν αποκλείει με κανένα τρόπο τους θεραπευτικούς χειρισμούς στη μικρή θηλή.

Διαχωρισμένο Διαχωρισμένη δίαιτα για 7 ημέρες Divisum — Διάγνωση με ERCP Η ταυτόχρονη σκιαγράφηση του κοιλιακού και ραχιαίου παγκρεατικού πόρου παρέχει πολύτιμες πληροφορίες, για την κλινική αξιολόγηση του διαχωρισμένου παγκρέατος. Η ανώμαλη απεικόνιση του ραχιαίου πόρου διάταση, στένωση, λιθίαση σε συνδυασμό με φυσιολογικό κοιλιακό παγκρεατικό πόρο υποδηλώνουν παθολογική στένωση της μικρής θηλής, με αξιοσημείωτες λειτουργικές συνέπειες.