Χάσετε όλη την κοιλιά του εμβρύου σας 1 εβδομάδα

Email Η ιστορία της Μαριλένας Αστεριάδου με τα δικά της διαίτης keto oana cuzino Η ιστορία μου λοιπόν ξεκίνησε πριν τρία χρόνια που έγινα πρώτη φορά μαμά.

Λόγοι για τη μείωση της δραστηριότητας

Ήμουν εξ αρχής πολύ χαρούμενη και ένιωθα ήδη από τότε ότι θα ήθελα και δεύτερο παιδάκι κάποια στιγμή. Αλλά το είχα τοποθετήσει κάπου αόριστα στο μέλλον, ιδανικά μετά τα 3 χρόνια της κόρης μου. Το ίδιο ήξερα ότι ήθελε και ο σύζυγος. Με τη διαφορά όμως ότι, όσο περνούσε ο καιρός, στο δικό του μυαλό άρχισε να συγκεκριμενοποιείται, ενώ στο δικό μου παρέμενε ένα ασαφές μελλοντικό σχέδιο.

Έτσι, ενώ το συζητούσαμε πού και πού, εγώ συμφωνούσα αλλά για αργότερα, κι αυτός έλεγε πότε αργότερα; Όταν γεράσω; Σημειωτέον ότι με περνάει και μια δεκαετία. Έλα όμως που ήρθε αμέσως… Και για κάποιο λόγο το ήξερα μάλλον το φοβόμουν από την πρώτη στιγμή. Όσο πλησίαζαν οι μέρες της αναμενόμενης περιόδου αγχωνόμουν. Άρχισα να του μιλάω άσχημα, να τον κατηγορώ ότι πήρε μόνος του την απόφαση, έχοντας φυσικά πολλές τύψεις παράλληλα.

Άφησα να περάσουν αρκετές μέρες πριν κάνουμε το τεστ. Αμέσως το είπαμε χάσετε όλη την κοιλιά του εμβρύου σας 1 εβδομάδα οικογένεια, αρκετά χαρούμενοι βέβαια, αλλά και στη μικρή μας, πράγμα που αποδείχθηκε μεγάλο λάθος. Στην πορεία οι ορμόνες μου άρχισαν να κάνουν πάρτι.

Είχα πολλά νεύρα, μεταξύ άλλων και γιατί μέσα μου στην ουσία δεν το είχα αποδεχτεί, ήταν σαν να μου είχε επιβληθεί με το ζόρι. Ενίοτε άκουγε και η μικρή φωνές πράγμα που μου δημιουργούσε κι άλλες τύψεις. Μέσα μου δεν είχα αρχίσει ακόμα να συνειδητοποιώ τι μου συμβαίνει, όπως στην πρώτη εγκυμοσύνη που τη ζούσα και τη χαιρόμουν από την πρώτη στιγμή.

Σε κάθε υπέρηχο συγκινούμουν βέβαια με την καρδούλα, ονειρευόμουν τη στιγμή που θα ήμασταν 4, αλλά παράλληλα είχα και μια άρνηση να το πιστέψω ότι μου συμβαίνει πραγματικά.

Γενικά δεν πρόσεχα καθόλου, είχα στο νου μου ότι όλα θα πάνε καλά όπως την πρώτη φορά και το θεωρούσα δεδομένο. Έκανα όλες τις δουλειές, σήκωνα τη μικρή η οποία διαισθανόμενη ότι η αποκλειστικότητά της απειλείται είχε προσκολληθεί ακόμα περισσότερο πάνω μου και γενικά δεν φυλαγόμουν. Έτσι φτάνουμε λίγο πριν ολοκληρωθεί το πρώτο τρίμηνο, όπου μια μέρα νιώθω ένα ξαφνικό πολύ έντονο πόνο στην κοιλιά, ζαλίζομαι απότομα, μου έρχεται σκοτοδίνη και σε λίγο συνειδητοποιώ ότι αιμορραγώ.

Τρέχουμε στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί διαπιστώνουν μεγάλη αποκόλληση και με προετοιμάζουν για το χειρότερο. Ο σύζυγος χωρίς καμία ψυχραιμία αλλά με χιλιάδες τύψεις, προσπαθεί να σταθεί δίπλα μου.

Νοσηλεύομαι λίγες μέρες δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να περιγράψω τι σημαίνει αυτό… σπασμένες φλέβες, άγχος για μένα, άγχος για τη μικρή μου, άγχος για το έμβρυο, στενοχώρια για χάσετε όλη την κοιλιά του εμβρύου σας 1 εβδομάδα την αναστάτωση της οικογένειας, τύψεις και μετά βγαίνω.

Ευτυχώς το μωρό ακόμα ήταν μια χαρά, αλλά παρέμεινε ένα τεράστιο αιμάτωμα στη μήτρα, το οποίο μου είπαν ότι λογικά σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες θα φύγει.

Εγγραφείτε στο Newsletter

Φυσικά μου συστήνουν πλήρη ακινησία και διακοπή του θηλασμού. Θήλαζα ακόμη ως τότε την κόρη μου, πράγμα που γενικά μου ήταν πολύ εύκολο και βολικό εξάλλου μόνο 2 φορές τη μέρα γινόταν πλέοναλλά στην εγκυμοσύνη λόγω υπερευαισθησίας στις θηλές πονούσα πάρα πολύ και είχα ήδη αρχίσει να προσπαθώ να το κόψω.

• Διατροφή Εγκύου - Υιοθετήστε υγιεινές συνήθειες. | Δρ. Χριστάκης
• Β Τρίμηνο Εγκυμοσύνης - Όλα όσα πρέπει να ξέρεις
• Αναγκάστηκα να Συνεχίσω μια μη Βιώσιμη Εγκυμοσύνη: Αυτό Είναι το Ημερολόγιό μου

Όμως με ένα παιδάκι 2 ετών δεν ήταν και τόσο στο χέρι μου. Τέλος πάντων λόγω της κατάστασης η μικρή μου έμεινε αρκετές μέρες μακριά και αναγκάστηκε να προσαρμοστεί. Το βασικό πρόβλημα ήταν το στήθος, αλλά ευτυχώς με τη βοήθεια συμβούλου κατάφερε να προσαρμοστεί και να αδειάσει χωρίς να πάθω μαστίτιδα και έχοντας αποφύγει το θήλαστρο που θα προκαλούσε επικίνδυνες συσπάσεις στη μήτρα.

Για να μην τα πολυλογώ έμεινα συνολικά 40 μέρες σε ακινησία, οι οποίες ήταν οι χειρότερες 40 ημέρες της ζωής μου. Σε αυτές τις 40 ημέρες έχασα κι άλλο βάρος, δεν άντεχα να φάω σχεδόν τίποτα. Είχα καθημερινή αιμορραγία, πότε πιο έντονη πότε πιο ελαφριά, πήγαινα στην τουαλέτα με φόβο ψυχής για το τι θα δω. Φυσικά όλος ο περίγυρος είχε μπει σε μια μεγάλη αναστάτωση, χρειαζόμασταν μονίμως βοήθεια στο σπίτι. Όσο περνούσε ο καιρός και το αιμάτωμα δεν μίκραινε, προσπαθούσα να μην περάσω την απελπισία μου στους υπολοίπους και κυρίως στη μικρή μου, κατέβαλα τεράστιες προσπάθειες να αποδεχτώ ότι μπορεί να περάσω μήνες ακόμα στην ίδια κατάσταση και το αποτέλεσμα θα ήταν αμφίβολο, αφού κανείς δεν μπορούσε να μου εγγυηθεί ότι όλα θα πήγαιναν καλά ακόμα και με πλήρη ακινησία.

Εν τω μεταξύ, αν και νωρίς, είχα αρχίσει να νιώθω το μωρό, λόγω και της εμπειρίας από το 1ο. Είχα αρχίσει να το νιώθω και να το αγαπάω.

Μια αναγνώστρια του Α,μπα αφηγείται την εμπειρία της με την εγκυμοσύνη

Εγώ φταίω που δεν πρόσεχα. Εγώ φταίω που τσακωνόμουν και συγχυζόμουν ενώ ήξερα ότι δεν κάνει. Εγώ φταίω που τις πρώτες μέρες πριν κάνω το τεστ ήλπιζα κρυφά να αδιαθετήσω. Εγώ φταίω που ούσα έγκυος έτρεχα πέρα δώθε στις δουλειές με καύσωνα, που θήλαζα, που σήκωνα τη μικρή μου, που δεν τα είχα κάνει όλα λίγο καλύτερα.

Αλλαγές στο σώμα μιας γυναίκας

Και μάλιστα πλέον ήξερα ότι ήταν κοριτσάκι. Λίγο πριν τη 17η εβδομάδα είχα πάλι έντονη αιμορραγία, ξαναμπήκα στο νοσοκομείο και όταν βγήκα, 3 μέρες μετά, δεν ήμουν πια έγκυος. Η ψυχολογική μου κατάσταση όταν έφτασα να νοσηλευτώ ήταν τόσο άσχημη που οι δικοί μου άνθρωποι είχαν αρχίσει να μου προτείνουν τη διακοπή της κύησης. Σύμφωνα με το γιατρό είχαμε κάθε λόγο να θεωρούμε την κύηση επικίνδυνη και επομένως από νομική άποψη ήμασταν καλυμμένοι, παρά το προχωρημένο της. Το μωρό βέβαια δεν είχε κανένα πρόβλημα, αλλά αυτό το αιμάτωμα που δεν μίκραινε καθόλου, όσο προχωρούσε η εγκυμοσύνη και μεγάλωνε η μήτρα, ήταν σαν εκρηκτικός μηχανισμός που δεν ήξερες πότε θα σκάσει.

Θα μπορούσε να προκαλέσει ξαφνικά μια μεγάλη αιμορραγία που θα οδηγούσε σε αποβολή, κι αυτό θα μπορούσε να γίνει σε εβδομάδα που το μωρό ναι μεν θα ήταν βιώσιμο αλλά με σοβαρότατα προβλήματα. Από την άλλη θα μπορούσε να φτάσει έτσι και μέχρι τέλους και όλα να πήγαιναν καλά. Κανείς δεν ήταν σε θέση να μου το εγγυηθεί αυτό. Σύμφωνα με τον άντρα μου, τις τελευταίες μέρες είχα ίδιο χρώμα με τον τοίχο.

Θεωρούσα ότι από τη στιγμή που το έμβρυο ήταν υγιέστατο δεν ήταν δική μου δουλειά να αποφασίσω τι θα γινόταν.

Κι έτσι αποφασίστηκε μόνο του. Μετά από μια εφιαλτική νύχτα στο νοσοκομείο, όπου ένιωθα να αιμορραγώ ξαπλωμένη, αλλά δε σηκωνόμουν από φόβο, όπου έσπρωχνα τα λεπτά και τις ώρες να περάσουν προσπαθώντας να μην πανικοβληθώ και όταν πέρασε επιτέλους κάποιος ειδικευόμενος μου είπε απλώς να ηρεμήσω και να περιμένουμε, αφού πέρασε η μαία με το μηχανηματάκι που ακούει την καρδιά και πέρασε αρκετή ώρα χωρίς να τη βρίσκει, με έστειλαν για υπέρηχο.

Το ήξερα ήδη. Αυτή η παγωμάρα σήμαινε το τέλος της αγωνίας. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να αναλύσω και τη διαδικασία στη συνέχεια, όπου λόγω προχωρημένης εβδομάδας έπρεπε να γίνει κανονικά τοκετός, με συσπάσεις που πονούσαν πολύ περισσότερο από αυτές που είχα ζήσει την πρώτη φορά,και με ένα ψυχολογικό βάρος πολύ μεγαλύτερο αφού οι πόνοι δε θα οδηγούσαν σε κάτι ευχάριστο.

Δεν ήθελα να το δω, αν και με ρώτησαν. Φυσικά όλοι ανακουφίστηκαν που τελείωσε η περιπέτεια και μάλιστα που αυτό έγινε μόνο του και δε χρειάστηκε να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις.

Όμως γενικά από την πρώτη στιγμή επικρατούσε ένα κλίμα εύθυμο δίπλα μου, δεν με άφηναν στιγμή να σκεφτώ κάτι άλλο, μιλούσαν συνέχεια για κάθε άσχετο θέμα για να χάσετε όλη την κοιλιά του εμβρύου σας 1 εβδομάδα μονίμως το μυαλό μου απασχολημένο αλλού.

Πώς μπορεί η λεχώνα να επανέλθει στα κιλά της;

Βοήθησε και η εποχή, πήγαμε διακοπές, είδαμε συγγενείς και φίλους κι έτσι πέρασε ένα αρκετά μεγάλο διάστημα στο οποίο αποφεύγαμε συστηματικά με τον άντρα μου να το επεξεργαστούμε.

Ο ίδιος σίγουρα το έζησε πολύ διαφορετικά και επειδή δεν ήξερε αν και πώς έπρεπε να με προσεγγίσει, δεν έλεγε τίποτα. Από την άλλη, εμένα μέσα μου όλο αυτό κάπου κλωτσούσε.

Ήθελα να πω όλα αυτά τα πράγματα που είχαν καταπιεστεί μέσα μου και δεν έβρισκαν διέξοδο. Ένα βράδυ τα είπα, αλλά εξακολούθησα να αμφιβάλλω για το πόσο τα κατάλαβε.

Λένα, να είσαι καλά που με έβαλες στη διαδικασία να τα γράψω, γιατί έτσι είδα πιο καθαρά τις σκέψεις μου. Για αρκετούς μήνες μετά παρέμενε μια ένταση μεταξύ μας, σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν να είχε πάει καλά εκείνη η εγκυμοσύνη. Ήθελα να ξαναπροσπαθήσουμε αλλά έτρεμα στην ιδέα να ξαναπάει κάτι στραβά.

Σκεφτόμουν ακόμα πιο έντονα τα χρόνια που περνάνε, τη διαφορά ηλικίας που θα έχει το μελλοντικό μωρό με τη μικρή μου, σκεφτόμουν πόσες αντοχές θα έχουμε ως γονείς. Σκεφτόμουν ότι άργησα αλλά και πάλι τι να κάνουμε, συμβαίνουν τέτοιες ατυχίες.

Σκεφτόμουν ότι κανείς δεν μου εγγυάται ότι αν προσπαθήσω θα έρθει πάλι αμέσως κι αν δεν έρθει θα αγχωθούμε. Σκεφτόμουν ότι κάποιος μας χρωστάει ένα μωρό, μετά πάλι η καλύτερη δίαιτα απώλειας βάρους ότι είμαι αχάριστη γιατί άλλοι προσπαθούν χρόνια για το πρώτο κι εμείς μιλάμε για το δεύτερο. Σκεφτόμουν πόσο απομακρυνθήκαμε ουσιαστικά από τον άντρα μου, αντί να έρθουμε πιο κοντά με όλο αυτό μα γιατί; έτσι δεν υποτίθεται ότι γίνεται; Αυτό αποκαλύπτει βαθύτερα προβλήματα μήπως; Αλλά όχι, δεν έπρεπε να το σκέφτομαι τώρα αυτό, τώρα επείγει το μωρό μας, θα τα λύσουμε αργότερα αυτά.

Leave a comment Γυμναστική στην Εγκυμοσύνη By gunaikologos Η γυμναστική στην εγκυμοσύνη είναι πολλαπλώς ευεργετική και ασφαλής τόσο για την έγκυο, όσο και για το έμβρυό της. Η γυμναστική αποτελεί μέρος της καθημερινής μας ζωής, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι. Δράσεις όπως το ανέβασμα μιάς σκάλας, μια βόλτα στα καταστήματα ή ένας γρήγορος βηματισμός για να προλάβουμε το λεωφορείο αποτελούν από μόνες τους μορφές άσκησης. Ο όρος αναζωογοννητική γυμναστική αναφέρεται σε οποιασδήποτε μορφής προγραμματισμένη τακτική άσκηση που εφαρμόζει μια γυναίκα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, και η οποία περιλαμβάνει την ενεργητική αερόβια γυμναστική όπως το κολύμπι ή το τρέξιμο και τις ασκήσεις ενδυνάμωσης strength conditioning exercise.

Αν και ήξερα πόσο λάθος ήταν όλα αυτά δεν μπορούσα να τα αποφύγω, γύριζαν στο κεφάλι μου. Για μεγάλο διάστημα ένιωθα μια τρύπα στην καρδιά.

Ήθελα τόσο πολύ να ξέρω ότι την επόμενη χρονιά θα είχαν περάσει όλα και θα ήμασταν περισσότεροι και πιο ευτυχισμένοι! Κι ας γκρινιάζουμε για τις δουλειές, κι ας μας βγάζει την ψυχή το νήπιο μαζί με νεογέννητο στο σπίτι.

Πότε βλέπουμε για πρώτη φορά το μωρό με υπερηχογράφημα;

Ευτυχώς σύντομα μιλήσαμε πολύ με τον άντρα μου, ξεγυμνωθήκαμε ψυχικά ο ένας απέναντι στον άλλο όπως ποτέ πριν και εν τέλει δεθήκαμε ακόμα περισσότερο. Ανασάναμε ξανά. Ακόμα κι ένα έμβρυο, όσο νωρίς κι αν είναι, είναι το παιδί σου.

Ο πόνος αν το χάσεις είναι απερίγραπτος και μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες στην ισορροπία της οικογένειας.